تمام شب را خیره به در بودم

کیهان کلهر است. اسم آهنگ نمیدانم چیست اما کیهان کلهر است. یک ترک صوتی است که تصویری از کیهان کلهر ندارد. کمانچه اما، کمانچه ی اوست. به خیالم تصویرش را می سازم. فرق وسط، چشم های بسته و انگشت های کشیده شمایل اوست در همه ی نت هایی که می شنوم. خیالم را روی آرشه اش میگذارم و کتابی که صبح از کتابخانه برداشتم را باز میکنم. آتشی برای آتشی دیگر، شهرام شیدایی. روی کتاب تصویر صورت شیدایی است با چانه و پیشانی نصفه. انگار کن تمام فکرهایش در این کتاب نیست، انگار کن تمام حرف هایش در این کتاب نیست. میخوانمش که می گوید " ناتمامی در ما دنبال جایی می گردد". به جای خودم نگاه میکنم. روی صندلی جلوی اتوبوس، قسمت بانوان، کنار پنجره نشسته ام. کنار دیگرم خالی است. کسی مرا برای هم صحبتی انتخاب نکرده. تعجبی هم نیست، این هدست و کتاب یعنی لطفا با من صحبت نکنید. حوصله ی آدم نو ندارم. حوصله ی کلمات نو ندارم. حوصله ی لبخندهای نو ندارم. یک نفر از تاریخ دور باید باشد. یک نفر که بفهمد حالا نباید صحبت کند. که حالا همین موزیک و همین چند بیت شعر با بوی اتوبوس مرا کافی است. گمانم پرده را از صورت پنجره کنار می زند و از آدم های شهری که وطنش نیست دنبال کسی می گردد در تاریخ های دور. میخوانم دوباره که ناتمامی در ما دنبال جایی می گردد، میخوانم و دنبال آدمی می گردم از تاریخ های دور که این کلمات ناتمام نماند. که فعل های جملاتم کامل شود. یک نفر از تاریخ های دور باشد که بفهمد حالا نباید صحبت کند که حالا باید فعل باشد برای تمام شدن این جملات. تمام شب را خیره به در بودم...